Αδιάβροχα και πάμε...
Ξημέρωμα με στεγνά ευτυχώς κράνη, αλλά βροχερό καιρό…
Έχουμε αρκετή απόσταση να διανύσουμε (μέχρι Αλεξανδρούπολη) οπότε περιμένουμε να ανοίξει λίγο ο καιρός, μάταια όμως…. Οπότε, φοράμε αδιάβροχα, ντύνουμε με πλαστικές σακούλες τα βαλιτσάκια μας και ξεκινάμε. Ο δρόμος όλο στροφές και η βροχή αδιάκοπη, παρόλαυτα η φύση σε αποζημίωνε για την όποια ταλαιπωρία, με ζωηρά χρώματα και έντονα αρώματα. Καθώς ο καιρός κρατάει για λίγο κάνουμε μια στάση στο Πόρτο Λαγος για να δούμε την γνωστή παραλία του
και να επισκεφθούμε την εκκλησία που βρίσκεται πάνω στη θάλασσα, σύντομα όμως η βροχή ξαναρχίζει και φεύγουμε για Κομοτηνή. Ωραία πόλη με τον συννεφιασμένο βροχερό καιρό να της ταιριάζει. Κάτω από ένα περίτεχνο τοπικό μιναρέ τρωμε καταπληκτικές πίτες με τυρί, κρέμα και κιμά και παίρνουμε κουράγια να συνεχίζουμε. Ο δρόμος για Αλεξανδρούπολη γίνεται πολύ καλός, η βροχή όμως πέφτει με τόση δύναμη που αρχίζει να πονάει, ενώ ο αέρας έχει σηκώσει σύννεφα σκόνης. Μέσα στην πόλη η βροχή πλέον έχει σταματήσει. Διαμονή στο ξενοδοχείο Ερικα λίγα μέτρα μετά την κεντρική πλατεία με το φάρο
σε τιμές τσιμπημένες αλλά λογικές για τα δεδομένα τις περιοχής (ακριβή πόλη). Ενώ πίνουμε έναν καφέ στο φάρο ο καιρός σιγά σιγά ανοίγει και αποφασίσουμε να τολμήσουμε μια ανάβαση στα βουνά που υπάρχουν από πίσω. Η διαδρομή προς τα χωριά μικρό και μεγάλο Δέρειο ήτανε από τις πιο όμορφες που έχουμε κάνει.
Δάσος πανέμορφο (πολύ καλύτερο από το διπλανό και πασίγνωστο δάσος της Δαδιάς) ήλιος λαμπερός αλλά με κρύο και αρώματα από την βροχή που είχε πέσει προηγουμένως. Περνώντας χωρίς προβλήματα τελικά μέσα από πολυάριθμες αγελάδες που βοσκούσαν αμέριμνες και ενοχλημένες από την παρουσία μας μέσα στο δρόμο φτάνουμε στο Σουφλί και ενώ η ώρα είχε ήδη περάσει αποφασίσαμε να περάσουμε με τις τελευταίες ηλιαχτίδες μέσα από το δάσος της Δαδιας. Σίγουρα είναι όμορφη περιοχή, όχι όμως όσο αυτό που περιμέναμε με βάση το όνομα αλλά και αυτά που είχαμε δει στην ανάβαση.
Η επιστροφή ήταν λίγο αγχωτικη αφού χαθήκαμε (χωρίς να είναι όμως και δικό μας λάθος) και ήρθαμε πίσω ουσιαστικά από την Εγνατία, η οποία όμως βρίσκεται ακόμα στο στάδιο… χαλικοδρομου! Μετά και από αυτό τον χωματόδρομο (συν τους πολλούς στα πομακοχωρια) οι αλυσίδες φώναζαν για βοήθεια οπότε αγοράσαμε πινέλο και πετρέλαιο και τις φροντίσαμε μόλις γυρίσαμε. Ταυτόχρονα, συναντήσαμε και τον Σπύρο με την Έλλη, το τελευταίο transalp που έκλεισε το καρέ, οι οποίοι τις τελευταίες μέρες βρίσκονταν στη Θάσο. Το βραδινό φαγητό, το τελευταίο πριν αφήσουμε τη χώρα, ήταν μια απογοήτευση, μια κοροϊδία και μισή (μεζεδοπωλείο "Κάτσε Καλά" σε πεζόδρομο πίσω από τον κεντρικό παραλιακό δρόμο), που μας έκατσε ιδιαιτέρως άσχημα μετά από το φαγητό στα Κομνηνά τις δυο τελευταίες βραδιές.
|
Επιστροφή στην αρχή | 
|