Πράγματι 9:30 το πρωί ο Adil ήταν εκεί, πρόθυμος να ξοδέψει όλη του τη μέρα για να κάνουμε εμείς το κομμάτι μας.. τι να πεις για κάτι τέτοιους ανθρώπους. Πρώτη στάση στο Πατριαρχείο, στο Φανάρι. Ευτυχώς υπήρχε κάποιος που μας ξενάγησε στην εκκλησία στο Φανάρι και μας έδωσε πολλά ιστορικά στοιχεία, αλλά στις υπόλοιπες εγκαταστάσεις (βιβλιοθήκη κτλ) δεν μας δόθηκε πρόσβαση.

Ανεβαίνουμε στο λόφο πάνω από το πατριαρχείο, όπου κάποτε ήταν οι ελληνικές συνοικίες. Εξαθλίωση, φτώχεια και παραίτηση παντού, κακόμοιρα τουρκάκια να γυροφέρνουν σε μίζερα στενάκια. Κάπου εκεί παραπάνω βρίσκεται και η Μεγάλη του Γένους Σχολή, ένα επιβλητικό βαθυκόκκινο κτήριο.

Από μαθητές δυστυχώς δεν τα πάει πολύ καλά αφού έχουν μείνει πλέον λίγοι, και λιγότεροι ακόμα από αυτούς είναι έλληνες. εκεί δίπλα βρίσκεται και η εκκλησία της Παναγιάς της Μουχλιώτισσας, στην οποία μας ξενάγησε ένας πιτσιρίκος που μιλούσε ελληνικά και ζούσε με την οικογένειά του στον περίβολο της εκκλησίας. Φεύγοντας ανακαλύψαμε και μια από τις λίγες (μα ελάχιστες) ελληνικές οικογένειες που ζουν ακόμα στην περιοχή. Τι θλιβερό 2 γυναίκες μόνες, εγκαταλελειμμένες, με ελάχιστα εισοδήματα σε ένα χώρο όχι ιδιαίτερα φιλικό"Γκιαούρ" άπιστος Το σπιτάκι στο οποίο ζούσαν (2 δωματιάκια) μάθαμε ότι είναι ιδιοκτησία του πατριαρχείου, στο οποίο όμως πρέπει να πληρώνουν ενοίκιο 50-60.000 Δρ το μήνα!!!!!!!!!! Κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε στα επεισόδια που είχαν γίνει πριν καμιά 50αριά χρόνια, τότε που είχαν ξεριζωθεί και οι τελευταίοι έλληνες, για βιαιότητες κτλ. Ήταν μαζί μας και ο Adil και δεν μπορούσαν να μιλήσουν, παρόλαυτα η ηλικιωμένη γυναίκα μας έδειξε ένα σημάδι από καυτό σίδερο που της είχανε κάνει στο πόδι. Ίσως να είναι καλύτερα που δεν μάθαμε λεπτομέρειες

Μετά από επισκέψεις σε μερικές παλιές εκκλησίες της περιοχής (Μπαλουκλί, Kahryje) καταλήξαμε για ένα αναψυκτικό κάτω από το υδραγωγείο Bozdogan.

Ο Adli άρχισε να μας φτιάχνει πρόγραμμα για τις επόμενες ημέρες μας στην Τουρκία μέχρι και όλα τα παράλια ενώ βρήκε την ευκαιρία να μας δείξει και φωτογραφίες από παλαιά του ταξίδια. Ο άνθρωπος έχει πάει σε πάρα πολλά μέρη, Περού, Πακιστάν, Ιράν, όλα με μηχανή (κυρίως το transalp) αλλά και Ελλάδα δυο φορές. αφού χαιρετηθήκαμε, γυρίσαμε τις μηχανές στο γκαράζ και ξεκινήσαμε ποδαράτο για το Grand Bazaar, την τεράστια αγορά της Κων/πολης

Καλούδια για όλους... ΓΙα "πρίν"...

..και για "μετά"

ενώ για το τέλος της μέρας κρατήσαμε πάλι μια βόλτα στο Βόσπορο

και τις μαρίνες τις περιοχής, αλλά και στην περιοχή Taxim που είναι κάτι σαν την Ερμού με πολύ κόσμο και ευρωπαϊκά μαγαζιά. Ενώ είχε βραδιάσει λάβαμε μήνυμα και από τον Σπύρο ότι έχει φτάσει στο ξενοδοχείο, με καινούργια ηλεκτρονική και μας περιμένει. Πράγματι γυρίσαμε , βρεθήκαμε όλοι μαζί και πήγαμε για ένα τελευταίο βραδινό φαγητό πάλι στο τζαμί που είχαμε πάει την πρώτη βραδιά.

Η Κων/πολη μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, είναι πολύ ωραία πόλη, όπου και να πάς έχει κάτι να δεις. Μια από τις πιο ωραίες εικόνες που έμειναν ήταν το δεύτερο βράδυ καθώς γυρίζαμε στο ξενοδοχείο, το πέρασμα δίπλα από τεράστια φωτισμένα με Μπλε και πορτοκαλί χρώματα τζαμιά, με φόντο ένα καθαρό ουρανό και φεγγαράκι γιαταγάνι να μπλέκεται με τις ημισελήνους στις κορυφές των τζαμιών. Το τελευταίο δε βράδυ, το τελευταίο κάλεσμα από τα μεγάφωνα του κοντινού τζαμιού για προσευχή ήταν κάτι το απίστευτο, ο τύπος τα έδωσε όλα, είχα μείνει στο παράθυρο του δωματίου με το στόμα ανοικτό και την τρίχα κάγκελο

Η είσοδος σε τζαμί		Blue Mosque	Olucamii, εσωτερικό
Το πανεπιστήμιο της Κων/πολης

Επιστροφή στην αρχή