Εκδρομή στον Ταϋγετο

Σάββατο πρωί και βρισκόμαστε στην εθνική, με στόχο τον Ταΰγετο. Η διάθεσή μας είναι πολύ καλή, και τα πρώτα σύννεφα που αρχίζουν να μαζεύονται αμέσως μόλις βγαίνουμε από Αθήνα δεν μας πτοούν. Μέχρι να φτάσουμε στο Αρτεμίσιο, έχει σκοτεινιάσει και ψιχαλίζει… αλλιώς μας τα'χε πει η ΕΜΥ αλλά τι να κάνουμε…. Μπαίνω στο Αρτεμίσιο και για άλλη πλευρά (που συνήθως έχει πιο πολύ κρύο) όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά… Περιέργως βγαίνουμε σε λιακάδα! Μετά την Τρίπολη συνεχίζουμε για Μεγαλόπολη (στην πραγματικότητα δεν μπήκαμε στην Τρίπολη αφού ο περιφερειακός σε γλιτώνει πλέον από την είσοδο στην άχαρη αυτή πόλη). 5 χιλιόμετρα μετά τη Μεγαλόπολη (προς Καλαμάτα) κάνουμε αριστερά για Λεοντάρι. Ο Δρόμος για το χωρίο (άλλα 5 Κμ) πολύ όμορφος, με καλό οδόστρωμα και δάσος (λόγω του προχωρημένου φθινοπώρου, σε όλες τις διαδρομές τα δέντρα ήταν κατακίτρινα και είχαν γεμίσει τους δρόμους φύλλα). Σύντομα φτάνουμε στο Λεοντάρι, μάλλον απογοητευμένοι, γιατί αν και είχα ακούσει κάποια καλά λόγια, το βρήκαμε μάλλον αδιάφορο. Διαθέτει και ξενώνα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ γιατί κάποιος θα θέλει να μείνει στο χωριό αυτό. Ένα καφεδάκι όμως στην πλατεία , υπό το αυστηρό βλέμμα του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά, είναι ότι πρέπει.

Η πλατεία του Λεοντίου	Ο δρόμος απο/προς Λεόντιο

Φεύγουμε νότια προς Καμάρα και Δυρράχι (όμορφο χωριό) ενώ αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα κατακόκκινα δέντρα… δεν ξέρω τι είδος είναι, ούτε για πόσο κρατάνε αυτό το χρώμα, είναι όμως υπέροχα και υπάρχουν παντού γύρω από το βουνό, τουλάχιστον τον μήνα αυτό, (Νοέμβριος). Συνεχίζουμε προς Νεοχώρι ενώ ο καιρός αρχίζει να δείχνει διαθέσεις σημαντικής αλλαγής. Σύντομα καλείσαι να αποφασίσεις αν θα πάς δεξιά προς Νέδουσα ή ευθεία νότια προς τον κεντρικό δρόμο Σπάρτης-Καλαμάτας. Βαριά συννεφιά αρχίζει να μαζεύεται στα βουνά που μας περιβάλλουν, και μέχρι να φτάσουμε στον κεντρικό δρόμο, η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά (κάτι έχει αυτό το βουνό, όποτε και αν εχω περάσει, όποια εποχή και αν είναι, από ένα σημείο και πάνω αρχίζει η ομίχλη…).. Ο καιρός δεν ήταν αυτός που περίμενα, και προς στιγμή σκέφτηκα να πάω προς Καλαμάτα, όμως (ευτυχώς!) αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία και να πάω προς το τουριστικό Ταϋγέτου.

Το Δυρράχι	Συνεχίζοντας νότια απο Νεοχώρι.. Ο καιρός αρχίζει να αλλάζει...	Φτάνοντας στον κεντρικό δρόμο. Απο πίσω είναι οι χωματόδρομοι.. (αποκαρδιωτικό θέαμα αρχικά)

Από εκεί αρχίζουν τα ωραία, (χωματόδρομοι προς την καρδιά του βουνού νότια) αλλά ο καιρός δεν βοηθούσε.. βαριά νέφωση και ομίχλη δεν σε προδιαθέτουν θετικά για 30+ Κμ χωματόδρομου στην ερημιά… Τελικά ξεκινάμε για μέσα, μιας και τα χώματα της περιοχής έχουν αρκετό χαλίκι, και δίνουν μια κάποια πρόσφυση ακόμα και με τόση υγρασία. Η διαδρομή που διαλέξαμε ήταν προς Πηγάδια και Αλτομιρά, βατή (για τις δεδομένες συνθήκες) μας αποζημίωσε σίγουρα, με καταπληκτικές εικόνες. Δάσος παντού, ομίχλη, αυτά τα κατακόκκινα δέντρα μπερδεμένα με τα έλατα και τα ρόμπολα, ενώ μετά τα πηγάδια στα αριστερά σου αρχίζεις να έχεις θέα στις ψηλές κορφές (των 2200μ). Οι συνθήκες ήταν τέτοιες όμως που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω εύκολα τι έβλεπα παρά τον αναλυτικό χάρτη που είχα, καθώς μέσα από σύννεφα και ταχέως κινούμενη ομίχλη ξεπρόβαλλαν και χάνονταν συνεχώς κορφούλες ολόγυρα…

Ο δρόμος στα αριστερά...	Σύννεφα, γρεμός και ψιλόβροχο. Στο βάθος φώς...
χαρακτηριστικό κομμάτι της διαδρομής	Ο δρόμος περνά κοντά απο υψηλές κορυφές.

Κάποια στιγμή τα ορεινά τελειώνουν (ο δρόμος πριν και μετά τα Αλτομιρά χάλια), αρχίζουν όμως άλλα καλά, καθώς στο βάθος ξεπροβάλλει η θάλασσα και η όμορφη Καρδαμύλη (με καλοκαιρία!). Στην Καρδαμύλη έχουμε ξανάπαει αλλά κάθε φορά μας φτιάχνει τη διάθεση. Το άραγμα στην ταβερνίτσα πάνω από το λιμάνι, με τη θέα στη θάλασσα και τον ήλιο που δύει δεν μπορείς να τα ξεχάσεις εύκολα….

Προς το τέλος, ξεπροβάλλει η θάλασσα και η Καρδαμύλη...	..αλλαγή σκηνικού στην Καρδαμύλη
Ο δρόμος Καρδαμύλη-Καλαμάτα, πολύ 'στριφτερός'	Και Επιτέλους ξεκούραση και ανεφοδιασμός

Ξημέρωμα, μια ματιά στον καιρό… χμ… τα ίδια και χειρότερα. Ξεκινάμε με βροχή και αδιάβροχα, ενώ το σχέδιο για μια ενδιαφέρουσα χωμάτινη διαδρομή προς νότια-ανατολικά ματαιώνεται λόγω κακοκαιρίας. Ανεβαίνουμε Καλαμάτα για έναν καφέ και συνεχίζουμε ανατολικά, πάντα με βροχή, προς Σπάρτη. Η διαδρομή, (γραφική ούτως η άλλως και γνωστή), στην καλύτερη της μορφή, με τη βροχή να κάνει τα χρώματα πιο έντονα, πράσινο και πορτοκαλί να υπάρχει παντού και σύννεφα να παιχνιδίζουν κοντά από πάνω μας.
Κάνουμε αριστερά στο ίδιο σημείο που είχαμε βγει κατεβαίνοντας από Δυρράχι, με στόχο αυτή τη φορά το Γεωργίτσι. 20 χιλιόμετρα, αλλά τι χιλιόμετρα…. Τέτοια ομίχλη, δεν έχω πετύχει ξανά μέχρι στιγμής, ούτε σε ένταση ούτε σε διάρκεια…. Ορατότητα 5-7 μέτρα το πολύ, βροχή και τσουχτερό κρύο (να ανοίξω το τζαμάκι του κράνους για να βλέπω, η να το κλείσω να ζεσταθώ λιγάκι γιατί πέφτουν μύτες….).

πρωί, πηγαίνοντας για Καλαμάτα	O Δρόμος Καλαμάτα-Σπάρτη
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής στην ομίχλη/βροχη ήταν κάπως έτσι. (Δεξιά φαίνεται ένα δέντρο, στο κέντρο ο δρόμος!)	Προς το Γεωργίτσι κ κατάσταση βελτιώθηκε κάπως...

Όταν περάσαμε στην ανατολική πλευρά της κορυφής, κάπως αρχίσαμε να βλέπουμε, και μετά από 1-2 χιλιόμετρα φτάσαμε στο Γεωργίτσι. Με βεβαιώτητα μπορώ να πω ότι είναι το πιο όμορφο-γραφικό ορεινό χωρίο της περιοχής, δίχως τουριστική υποδομή (εκεί ίσως βρίσκεται και το μυστικό της γοητείας του). Σταματάμε στην πλατεία για ένα τσίπουρο μιας και είχαμε παγώσει με αυτή την ομίχλη, αλλά κάτι η γλύκα της ξυλόσομπας, κάτι η κούραση και ο καλοκάγαθος ταβερνιάρης, το ένα έφερε το άλλο, και καταλήξαμε να χωνεύουμε με βλέμμα γλαρό και κόκκινα μαγουλάκια…..
Με βαριά καρδιά αλλά για τα καλά ζεσταμένοι φεύγουμε βόρεια, περνώντας από χωριά με φθίνουσα σημασία (Αγόριανη, Λογκανίκος) ενώ από εκεί και πάνω, μέχρι την Τρίπολη την προσοχή μου δεν απέσπασε τίποτα άλλο πέρα από τον δρόμο και τη βροχή.
Από Τρίπολη και μετά , χαρά Θεού, μέχρι και Ήλιο είδαμε!!! Τέρμα τα αδιάβροχα, τέρμα κι η εκδρομή μετά από κάνα δίωρο, αλλά με τι ικανοποίηση…

Αρχική Σελίδα | Άλλα ταξιδιωτικά