Λαγκάδια

Εκκίνηση πρωί ενός καταπληκτικού (απο άποψη καιρού) Σαββάτου του Απρίλη. Γρήγορα εθνική προς Κόρινθο, και μετά προς Τρίπολη (ίσως λίγο πιο γρήγορα στο κομμάτι αυτό, για τους γνωστούς λόγους!) . Διασχίζουμε την πάντα αδιάφορη κατα τη γνώμη μου Τρίποληπρός Βυτίνα. Στη μέση της διαδρομής, μετά τα Πιάνα, ενας μικρός δρόμος φεύγει αριστερά προς Λιμποβίτσι. Ο δρόμος αρχικά μπορεί να σας φανεί ανούσιος, στη συνέχεια όμως αποζημιώνει καθώς περνά απο όμορφα και πολύ ήσυχα μέρη, ένα χαρακτηριστικό τοπίο της αρκαδικής γής. Ο δρόμος είναι βατός και καταλήγει (μετά απο ένα τμήμα ασ΄φαλτου) στο σπίτι του θρυλικού εθνικού ήρωα, του Κωαλοκοτρώνη, στο Λιμποβίτσι. Μην περιμένετε κανα χωριό εκεί, μερικά σπίτια χτισμένα είναι εδώ και εκεί, πάντως σίγουρα αξίζει να κατεβείτε λιγάκι και να τιμήσετε τον Κωλοκοτρώνη.

Είπαμε βατός, οχι αδιάφορος!	Το σπίτι του Κωλοκοτρώνη.

Σε λίγο φτάνουμε Βυτίνα, για ενα καφεδάκι και άραγμα στον ήλιο. Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας, τραβήξαμε για Λαγκάδια. Τα Λαγκάδια είναι ένα όμορφο χωριό, στο στύλ όλων των χωριών της περιοχής (Δημητσάνα, Στεμνίτσα, κτλ... ). Είναι αρκετά μεγάλο για να κάνετε τους περιπάτους σας το απόγευμα, έχει μέρη για καλό φαγητό μα ούτε είναι και ιδιαίτερα ανεπτυγμένο (βλέπε Βυτίνα) με βαβούρα και φασαρία.

Το χωριό	Γιατί λένε την περιοχή "Λαγκάδια"; Δείτε τις γύρω περιοχές...

Πολύ κοντά στην περιοχή υπάρχουν αρκετά μέρη που αξίζουνμια επίσκεψη, όπως τα γραφικά χωριά Δημητσάνα, Στεμνίτσα, Βυτίνα (από όπου και αν έχετε πάει, κάτι δεν θα έχετε δει!). Ενδιαφέρον έχει και το μουσείο υδροκίνησης, που δίνει μια καλή ιδέα για τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής στο παρελθόν.

Την επόμενη ημέρα φύγαμε δυτικά πρός Καλλιάνι, με στόχο το Δάσος της Φολόης.Φτάνωντας στο Δωδεκάμετρο κάναμε αφήσαμε την άσφαλτο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο βουνό δεξιά, σε σχετικά καλό δρόμο, με εντυπωσιακή θέα προς τα κάτω όσο ανεβαίνει κανείς.

οι χωματόδρομοι της περιοχής, προκλητικοί!	Η συνοδηγός-κοκκινοσκουφίτσα!	Γεφυράκι μετά τη Νεμούτα (ερημιααααά...)

Προσεγγίζοντας τη Φολόη (περνόντας απο Νεμούτα), υπάρχουν πάμπολλες χωμάτεινες διαδρομές μέσα στο δάσος, καθεμια με ιδιαίτερες ομορφιές, Το ποιό δρόμο θα ακολουθείσετε θα εξαρτηθεί απο το χρόνο που έχετε διαθέσιμο, πάντως σίγουρα δεν θα απογοητευτείτε σε καμία περίπτωση.

Το δάσος ξεκινά αριστερά, στο βάθος το βουνό Λάμπεια	Μέσα στο δάσος με τα ιδιόμορφα δέντρα

Βορεια προς τον κεντρικό δρόμο, και φτάνουμε στη Δίβρη. Ωραίο χωριό, μάλλον μπορεί να σας φιλοξενήσει για ένα βράδυ (έχει ενα μικρό-φτηνό και ένα καινούργιο, μεγαλύτερο ξενώνα). Ο δρόμος που συνεχίζει προς Καλάβρυτα, απολαυστικό! Καλή ορατότητα, ανοικτές συνεχείς στροφές, καλή άσφαλτος και θέα σε γκρεμούς που παίρνει την ανάσα. Κουμπώστε καλά το μπουφάν σας (εχει κάποιο υψόμετρο εκεί) και σημαδεύτε γρήγορα γρήγορα το Χελμό που φαίνεται να ασπρίζει στο βάθος!

Η Δίβρη	Στο βάθος ο Χελμός, στα αριστερά διακρίνεται ο δρόμος

Τα Καλάβρυτα (με τον παραπάνω ρυθμό) θα έρθουν πολύ σύντομα κοντά, αλλά με εξαίρεση τον τόπο σφαγης απο τους Ναζί, δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο να δεί κανείς, ισως μόνο οι τοπικές ταβέρνες αν υπάρχει μεγάλη πείνα. Απο εκεί και πέρα κανείς κατεβαίνει βόρει στην θάλασσα και επιστρέφει.. Η μήπως όχι;;

Σε αυτό το σημείο είχα την ιδέα να ανέβουμε στο χιονοδρομικό κέντρο, και μετά απο κάτι χωματόδρομους να βγούμε πίσω απο το χιονοδρομικό κέντρο, στη Ζαρούχλα, εν συνεχεία να κατέβουμε προς Ακράτα αφού περνάγαμε πρώτα λιγάκι απο τη λίμνη Τσιβλού. Καλή ιδέα, εφικτό σχέδι, το είχα ξανακάνει με την αντίθετη φορά (ανεβαίνοντας) μόνο που τότε ήταν Αυγουστος...Ανεβαίνουμε λοιπόν στο βουνό (κρύο και χιόνια) κάνω αριστερά στο χωματόδρομο όπως θυμόμουνα αλλά.... Τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά απο οτι τα θυμόμουν την τελευταία φορά. Εγώ θυμόμουν δρόμο μήκους 13.5 χιλιομέτρων (με βάση το κοντέρ του Transalp) με χαλικάκι στο μεγαλύτερο μέρος όπως ανεβαίνεις και χώμα μαλακό στο άλλο... Εδώ πήγαινα ανάποδα οπότε άρχισα απο μαλακό χώμα, το οποίο όμως ήταν περισσότερο στη μορφή λάσπης πάρα στέρεου χώματος. Μετά 2-3 χιλιόμετρα, και ενώ δεν εβλεπα το δρόμο να γίνεται χαλίκι, είχα κουραστεί απο τις ζεμπεκιές στις λάσπες και δεν μπορούσα ευκολα να διακρίνω τον κεντρικό δρόμο απο τις διακλαδώσεις (θυμάμαι ανεβαίνοντας πάντως οτι δεν είχα χαθεί καθόου) αποφάσισα οτι το πιο σωστό ήταν να γυρίσω πίσω. Με την υπερηφάνια μου χτυπημένη, επιστροφή στα Καλάβρυτα, μια στάση στο εντυπωσιακό μοναστήρι Μέγα Σπήλαιο και για τη συνέχεια μια απο τα γνωστά... Διακοφτό, Κόρινθος Αθηνα.... Τουλάχιστον είχε μια δώση περιπέτειας!

Ακριβώς ΕΔΩ, φεύγουμε αριστερά απο το δρόμο...	Και μετά απο 2-3 χιλιόμετρα σταματάμε εδω (το μοναδικό στεγνό σημείο για να πατήσει το stand!)	Το Μέγα Σπήλαιο