Ζαγόρια-Πρέσπες
route
Απρίλιος 2000
  

Αφού συναντηθήκαμε και κανονίσαμε τις λεπτομέρειες, ορίσαμε ως έναρξη της εκδρομής το πρωινό της Κυριακής των Βαίων. Καθώς πλησίαζε το σαββατοκύριακο της αναχώρησης κοιτούσαμε με αυξανόμενο ενδιαφέρον τις προβλέψεις για τον καιρό. Και ενώ είχαμε μια κάπως αισιόδοξη πρόβλεψη για ‘σχετικά’ καλό καιρό, ξημερώματα Κυριακής άρχισαν να φαίνονται μερικά άσχημα σημάδια. Βροχή καταρρακτώδης , βροντές και κεραυνοί, μόλις 6-7 ώρες πριν την εκκίνηση…. Η αλήθεια είναι μάλιστα ότι όσο περιμέναμε τα άλλα παιδιά να φθάσουν στο γνωστό meeting point της εθνικής, αρχίσαμε να έχουμε αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να ξεκινήσουμε. Με το που ήρθε όμως και η άλλη μηχανή, μέσα σε ένα κλίμα αισιοδοξίας αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε αδιαφορώντας για τις τελευταίες όχι και τόσο καθησυχαστικές προβλέψεις….Ο δρόμος μέχρι το Ρίο δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να μας προσφέρει, εκτός από τα άφθονα καλοθρεμμένα και ζουμερότατα έντομα που φρόντισαν να διακοσμίσουν με πολύχρωμα υγρά τα μπουφάν μας. Ένα αστείο περιστατικό ήταν και η συνάντησή μου με ένα μέλος του Transalp club από Πάτρα. Την ίδια ώρα που εμείς πηγαίναμε για Ρίο, με είχε πληροφορήσει ότι θα ανέβαινε Αθήνα για την έκθεση μοτοσικλέτας, και αστειευόμενοι λέγαμε πως θα συναντηθούμε στην εθνική. Ε λοιπόν έγινε! Λίγο μετά το Αίγιο, δυο οδηγοί από αντίθετα ρεύματα χαιρετούσαν σαν παλαβοί ο ένας τον άλλον με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Προλάβαμε το καράβι τη στιγμή που έκλεινε κυριολεκτικά η πόρτα και έτσι δεν χάσαμε καθόλου ώρα εκεί. Πρώτη στάση στην Αμφιλοχία για έναν καφέ, συνέχεια προς τα πάνω, μέσα σε πολύ ωραία διαδρομή (λόγω πρασινάδας και κυρίως ανοιξιάτικων οσμών) μέχρι Άρτα, διέλευση και φωτογράφηση στο γεφύρι.

Το περίφημο γεφύρι της Άρτας

Ο δρόμος για Γιάννενα ακόμα καλύτερος με πολύ δάσος στις ομορφιές του (ανθισμένα χορτάρια, λουλούδια παντού και άφθονα νερά όλα λουσμένα σε άπλετο φως) ενώ δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε τα περίφημα (όπως έμαθα αργότερα) Πλατανάκια, μια ταβέρνα κυριολεκτικά δίπλα στο ποτάμι, με τραπέζια πάνω στα χορτάρια στη σκιά των δέντρων.

Τραπεζάκια δίπλα στο ποτάμι
Ώρα φαγητού
Πανοραμική φωτό του ποταμού

Εκεί δοκιμάσαμε και το πρώτο παραδοσιακό πιάτο της περιοχής, πέστροφα τηγανισμένη σε βούτυρο (λουκουμάκι). Η ώρα δυστυχώς έφευγε και το πρόγραμμα της ημέρας προέβλεπε ακόμα πολλά χιλιόμετρα. Πήραμε τον δρόμο για Κόνιτσα μέχρι το σημείο που στρίβει δεξιά για Αρίστη, και από εκείνο το σημείο και πέρα μπήκαμε στον κόσμο των ζαγοροχωρίων, ένα πολύ ιδιαίτερο και όμορφο κόσμο. Κατευθυνθήκαμε προς το Μονοδένδρι για εξεύρεση δωματίου. Τα προσφερόμενα δωμάτια είναι αρίστης ποιότητας (μόνο πέτρα και ξύλο θα δεις) πολύ καθαρά, ευρύχωρά και η τιμή τους ήταν απίστευτα χαμηλή για αυτό που προσφέρουν.

Χαρούμενοι διαλέξαμε ένα από τα υποψήφια, αφήσαμε τα πράγματα, κλειδώσαμε τις μηχανές και φύγαμε ποδαράτο για το φαράγγι.

Σοκάκι, πηγαίνωντας για την είσοδο του φαραγγιού
Είσοδος στο φαράγγι
Μια άποψη του φαραγγιού, φαίνενται ένας χαρακτηριστικός στενός διάδρομος για τους περιπατητές

Μόνο όταν το δεις, όταν ουρλιάξεις μέσα και ακούσεις την ηχώ, όταν κάνεις ησυχία και ακούσεις τα πουλιά, όταν σταθείς στην άκρη και νιώσεις το δέος, μόνο τότε θα ξέρεις πως είναι το φαράγγι του Βίκου. Με όλα αυτά όμως η μέρα τελείωσε και στο γυρισμό στο χωριό ουσιαστικά είχε νυκτώσει. Μετά από ένα διάλειμμα για ξεκούραση κατεβήκαμε στο πιο κάτω χωριό (Βίτσα, 3 χλμ από Μονοδένδρι) για μια μπύρα.

H Βίτσα (το επόμενο πρωινό)

Τελικά δοκιμάσαμε και λίγο από τις τοπικές πίττες (με χόρτα, αυγό και τυρί) που ήταν νοστιμότατες, όπως άλλωστε και όλα όσα φάγαμε στα μέρη εκείνα. Μετά το βραδινό μπάνιο, ο ύπνος ήταν βαρύς και πολύ ανακουφιστικός.Το ξύπνημα της άλλης μέρας ήταν απολαυστικό. Στο κρεβάτι, ανοιχτή η μπαλκονόπορτα (τεράστιο πέτρινο μπαλκόνι απέξω) τα πουλάκια να έχουν τρελαθεί και η θέα στα απέναντι βουνά ανεμπόδιστη. Μετά από ένα γερό πρωινό αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την εκδρομούλα (έτσι μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή όταν έπιασα την κουβέντα με ένα Βρετανό στον ίδιο ξενώνα, ο οποίος είχε ξεκινήσει 2 μήνες πριν από Ισπανία και είχε άλλον ένα μήνα ακόμα μέχρι να γυρίσει σπίτι του). Στόχος μας να κάνουμε το γύρο της Τύμφης , να περάσουμε την Κόνιτσα και να επισκεφθούμε μερικά γνωστά χωριά στα δυτικά της Δυστυχώς δεν ήταν γραφτό μας.Ξεκινήσαμε για Τσεπέλοβο αλλά ο δρόμος όλο και μάκραινε, λόγω των διαδοχικών στάσεων. Κάτι το δάσος, κάτι τα γεφύρια τα ποτάμια και οι καταράκτες (είχα πάει και άλλοτε στην περιοχή αλλά τόσα νερά δεν υπήρχαν.. αυτή την εποχή έλιωναν τα χιόνια και το νερό κυλούσε από παντού) μας ‘ανάγκαζαν’ συνεχώς να σταματάμε.

Το πρώτο εντυπωσιακό γεφύρι, πηγαίνοντας για Τσεπέλοβο
Ενα άλλο γνωστό γεφύρι, στους Κήπους
Δάσος γύρω απο την Τύμφη
 
Πρός Σκαμνέλι
 
Ένας απο τους πολλούς μικρούς καταρράκτες που δημιουργούσαν τα λιωμένα χιόνια

Τελικά μέσα από μια μαγευτική διαδρομή φτάσαμε στα χωριά Ηλιοχώρι και Βρυσοχώρι και συνεχίζουμε βόρεια. Αφού κάναμε και μια απόσταση σε χωματόδρομο, φτάνουμε στη γέφυρα του Αωού. Εκεί είχαμε την μεγαλύτερη αναποδιά της εκδρομής… Μερικοί εκδρομείς από απέναντι κοίταγαν εμάς, και εμείς κοιτάγαμε αυτούς.. το ποτάμι να ρέει ορμητικό ανάμεσα μας.. σαν κάτι να λείπει από την εικόνα.. μα ναι, η γέφυρα! Η γέφυρα η οποία υπήρχε μόνο υπο μορφή χαλασμάτων βυθισμένη μέσα στο ποτάμι.

Αχ αυτή η γέφυρα....

Επιτόπια μελέτη του χάρτη και τι απογοήτευση όταν καταλάβαμε ότι έπρεπε να γυρίσουμε πάλι από εκεί που είχαμε ξεκινήσει το πρωί (1,5-2 ώρες οδήγησης χωρίς στάση)…Μεγάλη ατυχία, αλλά και αβλεψία των ντόπιων αφού η γέφυρα όπως μάθαμε έχει πέσει εδώ και 4(!!!!!) χρόνια. Μετά την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο και φαγητό σε τοπική όμορφη γωνιά,

Όμορφη ταβέρνα με πολύ καλό φαγητό

καθώς είχε περάσει ήδη η ώρα, το μόνο που προλαβαίναμε να κάνουμε με σχετική άνεση ήταν να επισκεφθούμε το Πάπιγκο με μια παράκαμψη πρώτα για να επισκεφθούμε το παρατηρητήριο στον Βίκο).

Στροφές......
Μονοπάτια στο φαράγγι του Βίκου

Ένα από τα ομορφότερα πράγματα που μπορεί να συναντήσει κανείς στην περιοχή, είναι το γεφυράκι του Βοϊδομάτη , στον πυρήνα του εθνικού δρυμού. Ίσως η ποσότητα του νερού, η ώρα, ο καιρός, ίσως όλα αυτά μαζί έκαναν το μέρος απίστευτα όμορφο, και ήταν μεγάλη τύχη που τελικά καταφέραμε να είμαστε σε εκείνο το σημείο εκείνη την εποχή, ήταν από τις εικόνες που μένουν για πάντα…

Πεντακάθαρα πράσινα κρυστάλλινα νερά (ναι ναι, όλα αυτά μαζί!)
Το γεφυράκι του Βοϊδομάτη

Στη συνέχεια πήγαμε στο μικρό Πάπιγκο το οποίο όμως και λίγο ερημικό ήταν και δεν διέθετε ελεύθερα δωμάτια οπότε γυρίσαμε στο μεγάλο Πάπιγκο. Το χωρίο μπορεί να μην είναι ομορφότερο από τα άλλα της περιοχής, αρκεί όμως να σηκώσεις λιγάκι το βλέμμα σου ακριβώς από πάνω, και καταλαβαίνεις αμέσως πως δικαιολογεί τη φήμη του. Οι κορυφές τον βουνών (η γνωστή Γκαμήλα” μισοκρυμμένες σε βαριά σύννεφα ήταν ένα συγκλονιστικό θέαμα. Αφού βρήκαμε δωμάτιο και πήραμε ένα μπάνιο κάναμε έναν μικρό περίπατο στο χωριό και καταλήξαμε σε ένα μαγαζάκι για τσίπουρο και μεζέδες. Εκεί καταστρώθηκε και το σχέδιο της επόμενης, με στόχο τις Πρέσπες. Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς γιατί είχαμε πολύ δρόμο, και ενώ περιμέναμε βροχή τελικά τα σύννεφα δεν είχαν διάθεση για τέτοιο, υπήρχαν εκεί μόνο για να κάνουν πιο όμορφο το τοπίο.

Στο φόντο η μεγαλεπίβολη κορυφή 'Γκαμήλα'
Σούρουπο στο Πάπιγκο
Μικρό Πάπιγκο
Πρωινός καφές για δύναμη

Τελικά περάσαμε όλον αυτόν τον καιρό στα γύρω χωριά χωρίς να φαμε βροχή, αν και τα Ζαγοροχώρια έχουν από τα υψηλότερα ποσοστά βροχόπτωσης στην Ευρώπη! Ο δρόμος για την Κόνιτσα (στην οποία καθίσαμε για λιγάκι μόνο, όσο χρειαζόταν η επίθεση μας σε τοπικό αρτοποιείο) έφυγε εύκολα και γρήγορα, ενώ συνεχίζοντας για Καστοριά τα πράγματα αγριεύουν λιγάκι. Το υψόμετρο ανεβαίνει (υπολογίσαμε μερικά περάσματα να έγιναν στα 1200 μ) βαριά σύννεφα,κρύο, και.. νταλίκες!, πολλές νταλίκες. Τελικά φτάσαμε και στην Καστοριά χωρίς βροχή αν και μερικές στιγμές ήταν σχεδόν σίγουρη. Η Καστοριά αρχικά φάνηκε απλά ωραία πόλη, δεν την εξερευνήσαμε, μόνο μια στάση έγινε στον αρχαιολογικό χώρο του Δισπηλιού.

Ανακατασκευασμένος οικισμός, 7.500 π.Χ. !!!!

Συνεχίζοντας για Πρέσπες συναντήσαμε μερικά χωρία τελείως εγκαταλελειμμένα και ένα τοπίο πολύ αφιλόξενο.. Δυνατός παγωμένος αέρας, νερά και βράχια, δέντρα και λάσπες σε έκαναν να αισθάνεσαι κάπως άβολα… Περνώντας από ένα μνημείο για τους μαχητές της περιοχής, αναλογιζόμασταν πόσο ‘μάγκες’ ήταν, με όλη τη σημασία της λέξης, οι παππούδες μας που είχαν οργώσει τα βουνά αυτά χειμωνιάτικα... που πήγε αυτή η λεβεντιά.. οι περισσότεροι από εμάς αμφιβάλλω αν θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι αντίστοιχο. Η πρώτη εικόνα από τις Πρέσπες (τη μικρή) συγκλονιστική, με βουνά χιονισμένα γύρω και σύννεφα βαριά για παρέα. Συνεχίζουμε για Ψαράδες αλλά λίγο πριν σταματάμε για να θαυμάσουμε και τη μεγάλη Πρέσπα. Βλέπεις καθαρά όχι μόνο βουνά αλλά και χωρία Σκοπιανά και Αλβανικά απέναντι. Εντύπωση κάνει και ο ήχος που ακούγεται, χιλιάδες βατράχια και πολλά πουλιά να κράζουν…Περνώντας ένα ακόμα φυλάκιο του στρατού φτάνουμε στους Ψαράδες (the final frontier). Το χωριό είναι μικρό και είναι να απορεί κανείς πως μπορεί να ζήσει άνθρωπος με τις τόσες στερήσεις που εγγυάται η περιοχή. Εμείς είδαμε μόνο να καλά του μέρους φυσικά, φάγαμε και μερικά ωραία ψάρια και μείναμε με καλές εντυπώσεις.

Ενα λεηλατημένο και εγκαταλελλημένο χωριό, ο Γαύρος
Η μικρή Πρέσπα, όπως την πρωτοαντικρύζεις
Η μεγάλη Πρέσπα. Καπου εκεί στο βουνό είναι τα σύνορα με τη FYROM

Μάλιστα ο Ηλίας και η Μαργαρίτα αποφάσισαν ότι άξιζε μια διανυκτέρευση η περιοχή οπότε στους Ψαράδες οι δρόμοι μας χώρισαν, λίγο νωρίτερα από το προσχεδιασμένο (το επόμενο πρωινό θα χωρίζαμε ούτως η άλλως αφού εμείς θα γυρίζαμε Αθήνα ενώ εκείνοι όχι). Με κάποιο αμήχανο κενό και μια μικρή θλίψη παίρνουμε την επιστροφή για Καστοριά στην οποία θέλαμε να μείνουμε και να αφιερώσουμε κάποιο χρόνο. Στο δρόμο σταματήσαμε και είχαμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με μερικά παλικάρια της συνοριακής αστυνομίας, που μας είπαν αρκετά πράγματα για την περιοχή, τους λαθρομετανάστες και άλλα.

Φυλάκιο πρίν τα Αλβανικά σύνορα, έλεγχος στις διερχόμενες Αλβανικές νταλίκες και όρεξη για κουβεντούλα. Το μνημείο είναι για τους ήρωες που έπεσαν στο Βίτσι

Ο καιρός είχε ανοίξει και η Καστοριά φαινόταν πολύ όμορφη πόλη. Ενώ παράλληλα ψάχναμε για δωμάτιο γυρίσαμε ουσιαστικά μεγάλο μέρος της πόλης, μερικά σημεία από δυο φορές. Η πόλη είναι καταπληκτική, από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδαςι. Τα σπίτια είναι πραγματικά αρχοντικά, είναι καθαρή και γενικά αποπνέει μια πολυτέλεια και πλούσια ζωή (είναι κάπως ακριβή πόλη). Αφού είδαμε όσα μπορούσαμε, ανεβήκαμε για διαμονή σε έναν πάρα πολύ φροντισμένο ξενώνα (http://www.all-rooms.gr/talidis/), με φανταστική θέα κάτω στη λίμνη και την πόλη. Έτυχε μάλιστα να μην υπάρχουν άλλοι φιλοξενούμενοι στον ξενώνα οπότε ήμασταν οι τιμώμενοι επισκέπτες! Το βράδυ είχαμε μια ευχάριστη κουβέντα στο καθιστικό δίπλα στο τζάκι με τους ιδιοκτήτες, δυο πολύ συμπαθητικούς ανθρώπους της περιοχής, που μας κατατόπισαν για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Γενικότερα η τελευταία βραδιά ήταν πολύ άνετη με χαλαρούς ρυθμούς, ίσως για να πάρουμε θάρρος για την επόμενη ημέρα.Η τελευταία ημέρα ξημέρωσε όπως μας είχε υποσχεθεί η μετεωρολογική υπηρεσία, με πολύ βαριά συννεφιά και μερικές ψιχάλες. Λίγο βαρύ για τη διάθεση (είναι 500 χλμ δρόμος για Αθήνα από εκεί και ειδικά με τέτοιες συνθήκες....) αλλά τρομερή τροφή για το μάτι, σε συνδυασμό με τη μολυβένια λίμνη.

Η Καστοριά, όπως γυρίζουμε απο Πρέσπες
Καθώς νυχτώνει, η πόλη φαίνεται απο το μπαλκόνι του ξενώνα κάπως έτσι...
Χαράματα με βαριά συννεφιά πάνω απο τη λίμνη

Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς (γύρω στις 8:00) και μετά από μια νόστιμη τυρόπιτα αρχίσαμε την κάθοδο αποφασισμένοι για το χειρότερο). Μέχρι τα Γρεβενά σχεδόν δεν έβρεχε, αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος νερά και οι πολλές νταλίκες που είχε ο δρόμος (με τα τεράστια νέφη νερού που σηκώνουν από πίσω) έφτιαχναν μια κάπως δυσάρεστη κατάσταση. Βέβαια το καλό πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το θέαμα που αντικρίζεις, δάσος, πολύ μαύρα σύννεφα και που και που καμιά αχτίδα ήλιου σα φωτεινή γραμμή να χτυπάει εδώ και εκεί. Από τα Γρεβενά και κάτω ο καιρός ήταν κάπως καλύτερος, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη στα μετέωρα. Στα μετέωρα είχα ξαναπάει μικρότερος αλλά το θέαμα μου φάνηκε πρωτόγνωρα συγκλονιστικό, είναι ένα θαύμα της φύσης, και όταν περνάς δίπλα από τη βάση των βράχων και όταν ανέβεις πάνω στις κορυφές.

Ο δρόμος για Καλαμπάκα, βουτιγμένος στην πρασινάδα
Στη βάση των Μετεώρων
Η θέα απο την κορυφή είναι μοναδική
Μια απο τις πιο γνωστές μονές

Μια παράκαμψη που άξιζε πάρα πολύ. Εκεί είδαμε και τους μοναδικούς μοτοσικλετιστές της εκδρομής οι οποίοι δεν ήταν έλληνες, μα γερμανοί. Συνεχίζοντας για κάτω με σχετικά μέτριο καιρό, κάναμε μια στάση στην Καρδίτσα για ανασυγκρότηση και έναν καφέ με κάποιους συγγενείς μου. Τα σύννεφα άρχισαν να μαυρίζουν όμως και να μας προλαβαίνουν οπότε μετά από καμιά ωρίτσα έπρεπε να φύγουμε. Το υπόλοιπο κομμάτι για Αθήνα (από Δομοκό και εθνική) μας πήγε αρκετά καλά, ήμασταν τυχεροί. Περάσαμε μερικά σημεία που μόλις είχε βρέξει (βρεγμένος δρόμος και πολύ κρύο) πάντως πάνω μας δεν έριξε σταγόνα. Η επιστροφή στην Αθήνα έγινε με τις χειρότερες συνθήκες, έτσι για να θυμόμαστε που ζούμε. Μετά από μια απίστευτη κίνηση μέχρι τη γέφυρα της Καβάλας, μας έπιασε μια δυνατή καταιγίδα, που έκανε όλα τα πράγματα (εξωτερικά) μούσκεμα.. 500 Κμ δρόμος και να γίνουν όλα χάλια 10 λεπτά πριν το τέλος!!!!

Άλλα ταξιδιωτικά | Αρχική Σελίδα