Η μέρα του μεγάλου περιπάτου. Τόσο περπάτημα έχω να κάνω χρόνια. Ξεκινάμε με Αγία Σοφία.

Απο τα ελάχιστα ψηφιδωτά που έχουνε απομείνει

Ο ναός (χμ.) είναι φυσικά εντυπωσιακός, αλλά όχι όσο περίμενα από όσα είχα ακούσει. Σε σχέση με οποιαδήποτε εκκλησία έχω δει φυσικά φαίνεται τεράστιος, απλά έχοντας μπει σε μερικά τζαμιά ήδη έχει συνηθίσει το μάτι στις τεράστιες διαστάσεις κτιρίων. Φυσικά για τους Έλληνες υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα να παρατηρήσει κανείς από το μέγεθος. Δυστυχώς μέσα ελάχιστα πράγματα είναι αυθεντικά, τα περισσότερα από αυτά που φαίνονται είναι μεταγενέστερα. Κι όμως έστω τα λίγα γνήσια κομμάτια που βρίσκεις σε μεταφέρουν πίσω στο χρόνο. Αν φανταστείς (καθόλου δύσκολο με όλα αυτά τα σύμβολα που επιδεικνύουν την οθωμανική κυριαρχία και υποδούλωση) τι σκηνές διαδραματίστηκαν εκεί μέσα, ο χώρος παίρνει μια άλλη διάσταση. Για μένα ήταν η πιο μελαγχολική στιγμή των διακοπών, δεν μπορώ να περιγράψω γιατί ούτε και έχει νόημα.

Βγαίνοντας από την Αγία Σοφία ακριβώς απέναντι υπάρχει το Blue Mosque (Μπλε Τζαμί) το οποίο φαίνεται καθαρά ότι ήταν η απάντηση των Οθωμανών στο αρχιτεκτονικό μεγαλείο της Αγ.Σοφίας.

Το επισκεφθήκαμε επειδή είναι κάτι γνωστό αλλά δεν μου άρεσε ειδικά μέσα αφού ούτε κάτι το ιδιαίτερο παρουσιάζει και έχει και πολύ κόσμο. Πίσω από την Αγία Σοφία υπάρχει ένα πλακόστρωτο σοκάκι με γραφικά σπίτια ενώ εκεί γύρω υπάρχει και ένα γραφικό καφενεδάκι για ξεκούραση.

Στην ίδια περιοχή υπάρχει ένα ξεχωριστό μέρος που πρέπει να επισκεφθεί κανείς οπωσδήποτε, λέγεται Basilic Underground Cictern και όπως δηλώνει και το όνομά του είναι κάποια υπόγεια νερά. Κατεβαίνοντας τις σκάλες βρίσκεσαι σε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αίθουσα με κίονες βυθισμένους στο νερό. Η οροφή ουσιαστικά είναι ολόκληρη ο πλατεία που βρίσκεται ανάμεσα στην Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί και πολύ περισσότερο, πρόκειται για τεράστια έκταση. Υπάρχουνε εξέδρες στις οποίες περπατάς και μπορείς να γυρίσεις ένα μεγάλο μέρος των στοών. Η ατμόσφαιρα είναι μαγευτική, με χαμηλό φωτισμό σε χρώματα πορτοκαλί και πράσινο, υγρασία και υγρούς ήχους. Υπάρχουν και πάρα πολλά χοντρά ψάρια που γυροφέρνουν ανέμελα, και μάλιστα λέγεται ότι τα ψάρια αυτά οδήγησαν στην σύγχρονη ανακάλυψη του μέρους. Η ύπαρξή του αγνοούνταν αλλά το γεγονός ότι πολλοί ντόπιοι κάτοικοι έβγαζαν ψαρούκλες από τα υπόγειά τους οδήγησε σε έρευνες.

Επόμενος στόχος το Top Kapi, το παλάτι του τελευταίου Σουλτάνου. Τεράστιο, εντυπωσιακότατο και καλοδιατηρημένο (εξάλλου δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη στιγμή που καταργήθηκε ο θεσμός του σουλτάνου στη χώρα). Απίστευτη χλιδή και εκθέματα μαζεμένα από όλα τα μέρη του κόσμου, δώρα λαών προς την κάποτε πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία. Εντύπωση κάνουν τα ρούχα του σουλτάνου για το μέγεθός τους κυρίως (χι χι χι.) τα διάφορα τεραστίων διαστάσεων ρουμπίνια μαργαριτάρια κτλ και η αίθουσα που φυλάσσονται κάποια λείψανα του Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ είναι το αντίστοιχο του Χριστού για τους μουσουλμάνους. Μπορείτε να φανταστείτε τις αντιδράσεις ντόπιων ηλικιωμένων γυναικών όταν συνειδητοποιούσαν τι ήταν αυτό που έβλεπαν εμπρός τους (ένα ρούχο, μερικές τρίχες του κτλ κτλ.). Το δωμάτιο που φυλάσσονται τα κειμήλια αυτά ψάλλεται διαρκώς (live παρακαλώ) 24 ώρες το 24ωρο όλο το χρόνο.. Το παλάτι είναι πολύ μεγάλο και θέλει πολλές ώρες και περπάτημα, οπότε μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο μέρος, που βρισκόταν το χαρέμι του σουλτάνου το τμήμα αυτό είχε κλείσει για το κοινό.

Με όλες αυτές τις επισκέψεις η ώρα πέρασε και γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο. Σύντομα έφθασαν (όπως είχαμε συμφωνήσει σε τηλεφωνική επικοινωνία) και μερικοί Τούρκοι transalpers τους οποίους είχαμε γνωρίσει μέσω internet, ο Burak με τη γυναίκα του kai o Alp με ένα φίλο του. Πήραμε τις μηχανές και Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε γραφικό εστιατόριο με καλή κουζίνα όπου συναντήσαμε και άλλον έναν γνωστό transalper. Για τα παιδιά αυτά από την Τουρκία τι να πω, μας περιέβαλαν με τόση αγάπη και ενδιαφέρον που μας υποχρέωσαν πέρα για πέρα, ευτυχώς τους είχαμε φέρει μερικά δωράκια από Ελλάδα. Αμφιβάλλω αν σε αντίστοιχη περίπτωση θα δείχναμε τόση φροντίδα σε επισκέπτη, και εμείς και η περίφημη φιλοξενία μας δύσκολα θα φτάναμε σε τέτοια επίπεδα. Τιμές για το εστιατόριο δεν μάθαμε ποτέ αφού δεν καταφέραμε να πληρώσουμε τίποτα. Φεύγουμε και πάμε για μια νυχτερινή βόλτα προς Βόσπορο, ενώ στο δρόμο μαζεύουμε άλλο ένα transalp. Από ότι κατάλαβα οι ίδιοι οι οδηγοί δεν είχαν ξαναδεί τoσες μηχανές μαζί, φανταστείτε οι περαστικοί))). Καταλήξαμε για τσάι δίπλα στο Βόσπορο κοντά στην πρώτη μεγάλη γέφυρα που ενώνει Ευρώπη-Ασία (τεράστιες γέφυρες, καμία σχέση με τις δικές μας, ακόμα και αυτή της Χαλκίδας φαίνεται μίνι). Το βράδυ δυο μηχανές μας συνόδευσαν μέχρι το ξενοδοχείο (αρκετά μακριά) για να μην χαθούμε, πάλι καλά γιατί μάλλον ακόμα θα ψάχναμε. Και ενώ προσπαθούσαμε να τους ευχαριστήσουμε και να τους καληνυχτίσουμε, με τα λίγα αγγλικά που μιλούσε ο ένας από αυτούς, χωρίς να δέχεται αντιρρήσεις μας ανακοίνωσε ότι θα έρθει και την επόμενη το πρωί να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο και να μας ξεναγήσει-οδηγήσει σε όλα τα μέρη που θα θέλαμε να πάμε!!!!!!!

Επιστροφή στην αρχή