Η μέρα αυτή ήταν από τις πιο δύσκολες γιατί είχε μεγάλη απόσταση στο πρόγραμμα. Η διαδρομή ήταν: Βrusa, Bozuyuk, Kutahya, Afyon, Dinar, Denizli
Ξεκινώντας, λίγο έξω από την Προύσα κάνουμε μια στάση σε ένα φούρνο και αρπάζουμε ένα καυτό καρβελάκι που μόλις είχε φουρνιστεί. Χαρούμενος ο φούρναρης βγήκε έξω και άρχισε να λεει τα δικά του περί φιλίας με το Yunanistan, ενώ μαζεύτηκε και όλο το προσωπικό γελώντας. Γέλια, προσφορές για ρακί κτλ κτλ, ψαχούλεμα στις μηχανές ("'οντα" δηλαδή Honda), αποχαιρετισμός και φεύγουμε

H διαδρομή μέχρι το Bozuyuk είναι ωραία μέσα σε δάσος, αλλά παρακάτω είναι κάμπος (βαρετό). Πάντως μιλάμε για τρομερές σε έκταση καλλιέργειες και εκεί και σε άλλα μέρη. Όλη η διαδρομή είναι ελάχιστα τουριστική, δεν προσφέρει τίποτα μόνο πέρασμα είναι. Οι πόλεις και τα χωριά που βλέπεις είναι κακόμοιρα, με μηδενική ανάπτυξη, οι τουρίστες δε αποτελούν αξιοθέατο, πόσο μάλλον οι μηχανές.

Στο Afyon δεν καθίσαμε αλλά δεν νομίζω να χάσαμε και πολλά πράγματα, πχ. τη θερμή υποδοχή των κατοίκων, αν κρίνω και από το μεγάλο μνημείο στη μνήμη των ηρωικά πεσόντων Τούρκων στων δίκαιο αγώνα τους κατά των ελληνικών βαρβάρων. Μια στάση κάναμε στην μεγάλη αποξηραμένη άσπρη λίμνη που βρίσκεται πριν το Denizli, φανταστείτε κάτι σαν τις λίμνες στην Αμερική που τρέχουν τα οχήματα για τα ρεκόρ ταχύτητας.

Λίγο έχω από το Denizli βρίσκεται το Pamukkale, που ήταν και ο στόχος μας. Αν και το τοπίο είναι κάτι το μοναδικό (ένας ολόκληρος λόφος καλυμμένος με ασβέστιο με νερά να τρέχουν και φυσικές πισινούλες) ο τουρισμός ήταν ελάχιστος (λόγω του σεισμού από ότι μάθαμε) και βρήκαμε ξενοδοχείο σε εξευτελιστικές τιμές. Δίπλα υπάρχει ένα ωραίο αρχαίο θέατρο και μερικά ακόμα ερείπια (Ιεράπολης)

Επιστροφή στην αρχή